czwartek, 24 grudnia 2015

Życzenia :)

Wczoraj Mąż zagnał mnie do sklepu. Z komputeraliami. Oglądał, porównywał, sprawdzał, dręczył sprzedawców, a Ci ochoczo, razem z nim, grzebali w telefonach, smartfonach, softłerach, hardłerach i tylko Opiekun Wszystkich Małych Stworzonek wie w czym jeszcze. Byli szczęśliwi tak bardzo jak tylko mężczyźni szczęśliwi być mogą (pomijam sytuację mecz-stadion - Ukochany, na szczęście, nie pała namiętnością do piłki nożnej - ufffffffffff)

Ja też byłam szczęśliwa. W kąciku przeznaczonym dla dzieci nie było dzieci (dzieci z obłędem w oczach i błagalnym jękiem na ustach biegały  między półkami z zabawkami). Był za to stoliczek. I kredki. I papier był.

Narysowałam sobie coś co mi przyszło do głowy między tymi wszystkimi "dobrami" i miałam to namalować pięknie w domu, ale najnormalniej w świecie, nie zdążyłam, więc proszę:



Życzę Wam żebyście spotykali na swojej drodze dobrych ludzi, żebyście umieli się uśmiechać, żebyście umieli być spokojni i silni i jeszcze życzę Wam Przyjaciół. Ja ich mam i to jest najlepsze co mogę sobie wyobrazić. 

Wyszło niezgrabnie i naiwnie, ale tak dziś myślę. A teraz idę dokończyć barszczyk :) 

WESOŁYCH ŚWIĄT :D

poniedziałek, 21 grudnia 2015

Pora na dobranoc.....

..., bo już księżyc świeci - śpiewał Pan Mieczysław Czechowicz na zakończenie jednej z moich ulubionych bajek: „Misia Uszatka".
Obsesyjnie kochałam niedźwiedzie: Kubusia Puchatka (ale tego z książki, której Mama długo nie pozwoliła mi czytać samej w obawie o utrwalenie błędnej ortografii :DDDDD), Misia Uszatka, Pafnucego (stworzonego przez Panią Joannę Chmielewską). Kochałam niedźwiedzia Pana Adamsa. Były i inne misiowe bajki, ale nie chce mi się ich teraz przypominać.

Wielką namiętnością darzyłam moje dwa pluszowe misie. Jeden postradał żywot w czasie Wielkich Porządków: został wywalony przez Mamę do śmieci - wyglądał jak wymamłany pluszowy zewłok - ofiara pająka. Strasznie się wtedy obraziłam chociaż miałam lat dwadzieścia z okładem i małe dziecko. Drugi ukochany miś wciąż ze mną jest: ma protezę oka, naderwane ucho i jego czarne futerko już tylko w mojej pamięci jest czarne - dla innych to „to wyleniała i zrudziała ohyda”. Wytrzymał nawet serię wodnych zastrzyków „dobrzusznych” i tylko przytomna uwaga Taty uratowała jego trocinowe wątpia od zgnilizny. 

Niedźwiedzie kocham nadal. Niedawno odkryłam, że jest taki film „Mój brat niedźwiedź”, a „Meridę Waleczną” oglądałam chyba kilkanaście razy. Bo lubię. Mogę w końcu - co nie? :DDDD

I w końcu dorobiłam się własnych niedźwiedzi: Urszuli i Urszulki. Wielkiej i małej niedźwiedzicy. 


Teraz jeszcze dostają głos od Tomka Ogrodowczyka - jak ptaki w ”Sekretnym życiu ptaków”, ale już za moment wstaną, przeciągną się i pójdą w świat. Póki co, drzemią spokojnie, bo w ich świecie na szczęście pada śnieg :)

środa, 2 grudnia 2015

Skrzydła

Najpierw wyleciały pszczoły.

Długo kłębiły się, bzyczały, podnosiły temperaturę (nie ma się co dziwić: w ulu potrzebują stale ponad 30 stopni! i same świetnie ją regulują :), ale w końcu wyroiły się i poleciały.

Potem, pewnego deszczowego dnia, zeszłam do piwnicy - na brzegu pieca siedziało dwóch gości:



Posiedzieli chwilę, pogadali, pomuzykowali, pogłaskali czule zwierzaki i ziuuuuuuuuuuu - polecieli. W końcu pora odlotów. Ciekawe, że nie polecieli na południe tylko do Szwajcarii - mam nadzieję, że przyniosą szczęście domom, w których zamieszkali. Mam nadzieję, że dostaną czasem kubek kakao (wielbią pasjami :DDDD) i ciepły szalik na zimę ;) Choć wyglądają na twardzieli, to jednak kruche i delikatne z nich stworzenia :)


A dziś pomachałam łapą, bo sama skrzydeł nie posiadam, kolejnym skrzydlatym gościom, którzy przyszli w moim domu na świat. To oni :)



Razem z innymi latającymi mieszkańcami lasu odlecieli żeby zamieszkać w książce:

Książka, razem z płytą, już za chwilę - teraz ptaki dostają głos od Tomka Ogrodowczyka - będzie można posłuchać na płycie dołaczonej do książki  :DDDDD

środa, 7 października 2015

Pracuj....

.... pracuj, a garb ci sam wyrośnie - usłyszałam kiedyś. Garb mi wprawdzie nie wyrósł, ale wyhodowałam sobie pokaźny odwłok - jak u prawdziwej rasowej pszczoły :DDDDDDDD

Zresztą co sobie miałam wyhodować skoro pracowałam nad poniższym :DDDDDDDDDD


Jeszcze nie widziałam i nie wąchałam, ale już niebawem dostanę do rąk :D Na Targach Książki w Krakowie :DDDDDD

A tu obrazek na dziś, bo u mnie, za oknem, nie pada wprawdzie, ale za to jakoś chłodno i szaro.


Może jakoś milej się zrobi? :DDDDD

poniedziałek, 5 października 2015

Nagły koniec

....świętego spokoju :DDDDDDDDDDD

Koniec świętego spokoju Plastra. Koniec z mizianiem na zawołanie, wyłącznością kolan dla plastrowego ciała. Koniec z wrażliwością na każde terrorystyczne miauknięcie - pojawiła się ..... konkurencja.

Konkurencja jest niewielka (na razie) ciałem, za to wielka, a nawet ogromna, głosem. Oraz apetytem. I oczami jest wielka. Konkurencja wygląda ( a właściwie wyglądała) tak:



Konkurencję wołamy.......... Chrupek :) Po pierwsze dlatego, że jak trafił w ręce Dobrego Lekarza, to cały trzeszczał od strupów i odpadającej martwej skóry, a po drugie, że pewno dlatego, że był bardzo słodki coś próbowało go schrupać.

Dziś Chrupek wygląda już znacznie lepiej:


Plaster zdetronizowany strzelił focha, ale po tygodniu wrócił do domu i teraz nawet się czasem uśmiecha :)


I Krzyś też jest całkiem zadowolony :)



środa, 6 maja 2015

Naga prawda

Jest taka, że je uwielbiam.

Delikatne, pełne słodyczy. O pięknych, soczystych kształtach. Lubię kiedy są pokryte skórą z drobniutkimi skazami i rumienią się nieśmiało leciutkim, słonecznym rumieńcem. Są wtedy takie apetyczne.

I ta wspaniała faktura.


Mój Mąż spojrzał i westchnął: Ale mają świetne tyłki......................... :DDDDDDDDDD

środa, 29 kwietnia 2015

Wędrowanie

Mi się śni.

Pewno w tym roku już ani nie powędruję ani nie odlecę, ale Wielka Ucieczka śnić mi się może w końcu.

No dobra - znowu napaskudziłam. Coś próbowałam na kawałku papieru i pędzel mi upadł prosto w część, na której mi zależało. Ale jak wyschło, to mi się całkiem spodobało, bo spójne z marzeniami i jeszcze coś domalowałam :)

Tylko, że robotę muszę jeszcze raz zrobić. Ale co tam: ćwiczenie czyni mistrza ;DDDDDDDDDD

Dobrze...

....mieć Przyjaciólkę :)

Dobrze posiedzieć z Przyjaciółką w krzakach :) Polenić się i popatrzeć na wszystko przez rzęsy :)


niedziela, 19 kwietnia 2015

Trwam w błogostanie

W ogródku, spod ziemi, wyłazi Zielone.

Zielone zagnieździło się ptakom w głowach, sercach i maluteńkich gardziołkach.

Wszystko gra w Zielone.

Nawet brzozy ubierają się w zielone koronki :DDDDDDDDDDDD




czwartek, 16 kwietnia 2015

Oddech

Zawiozłam Dziecko na trening.

Dziecko trenowało hardo, pociło się i wyzwalało energię jak mała elektrownia atomowa. Dobrze - później jest łatwiejsze w obsłudze ;)

Razem z Dzieckiem do samochodu wrzuciłam plecak fotograficzny. I tak Dziecko się męczyło, a ja wydychałam i wdychałam, i było mi dobrze. Tarniny i ałycze zakwitły i wyglądają jakby się wybierały do ślubu, co poniekąd jest prawdą :)

W roli Amora występowały pszczoły, ale było mi ciepło i leniwie i zupełnie nie chciało mi się ścigać posłańców kwiatowej miłości. Więc tylko posypię Wam bielą :)



wtorek, 14 kwietnia 2015

Nerw

Oj, strrrrrrrrrrrrrrrrrraszny!

Taki straszny, że aż zazgrzytałam rodową porcelaną. Cały dzień pracy mnie czeka z powodu własnego gapiostwa!

Ale nic to - poprawię i już. Ale powietrze musiałam wypuścić, więc zajrzałam sobie do wakacyjnych zdjęć znowu.

No, to mi trochę przeszło :)

Ciekawe, jak to jest, że wściekłość wulkanu stworzyła takie cudownie spokojne miejsce? Czas chyba faktycznie leczy rany?

poniedziałek, 13 kwietnia 2015

Obraziłam się

Na pogodę się obraziłam.

To niesprawiedliwe, że wczoraj było tak ciepło i cudnie, a dziś rano ptaki darły paszcze jak oczadziałe, ale lało, wiało i było wstrętnie! Życzę sobie żeby było............ 

No nie wiem czego sobie życzę, bo nie tak dawno temu składałam deklaracje dotyczące pogody i zdaje się, że twierdziłam, że lubię każdą? 

No, bo lubię. Chciałabym tylko żeby zmiany pogody nie były takie częste i takie drastyczne, bo wydatnie finansuję gałąź przemysłu farmaceutycznego zajmującą się produkcją leków przeciwmigrenowych. 

A wolałabym tego nie robić.

Na pociechę pogrzebałam sobie w urlopowych wypocinach (naprawdę wypocinach - uczyłam się nowego aparatu i szło mi jak po grudzie - zgroza - trochę techniki i okazuje się, że mam dwie lewe łapy). Ale co tam - co utrwaliłam, to moje :)


Maniakalnie kolekcjonuję faktury - cudowne wydaje mi się to, że natura korzysta chętnie ze swoich starych wypróbowanych wzorów: 

O, skała - jak słoniowe kolano, albo żółwiowa skóra.

Albo zębata agawa - wygląda jak Moby Dick :D

Albo niezwykła tkanka nerwowa.... opuncji.



Albo gadzie czy rybie łuski palmowego pnia.....

„Oj. przemądra natura, natura jest” :) Może jutro będzie jeszcze mądrzejsza i ciepło mi da? :DDDDD

niedziela, 12 kwietnia 2015

O piątej rano.....

...... rozlała mi się farba.

Nie mogłam spać, bo o tej godzinie świat szaleje :DDDDDD Wylazłam z łóżka i poczłapałam do pracowni w zbożnym celu. Cel nie został chwilowo osiągnięty, bo jak mawiała moja Babcia: niedzielna praca w gówno się obraca :DDDDDD

Postanowiłam wobec tego odwrócić kota ogonem czyli zamienić klęskę techniczną w „wiekopomne dzieło” - przynajmniej kolorek ma ładny :DDDDDDDDD





















Nie wiem jak to się dzieje, że one nie ochrypną?

wtorek, 31 marca 2015

Birnamski las

Kiedyś, dawno, bardzo dawno temu, oglądałam z Tatą "Tron we krwi". 

Siedziałam z wytrzeszczonymi oczami i okropnie się bałam. Najbardziej szalonej Pani Asaji - z białą twarzą i brwiami namalowanymi u nasady włosów, patrzącą w obłędzie na dłonie i strasznego Pajęczego Lasu spowitego mgłą.

Wiele lat później odkryłam, że film, który zrobił na mnie takie piorunujące wrażenie, to była japońska wersja „Makbeta”. "Rodzime" wersje już mnie nie potrafiły utrzymać na kanapie. Zresztą  tak samo do dziś wolę „Siedmiu samurajów” niż „Siedmiu wspaniałych” :DDDDDD

Została mi z tamtych czasów fobia: koszmarnie boję się mgły. Chyba bardziej niż ciemności. Nie żebym miała zapędy monarchistyczne, a w dodatku intrygantka ze mnie do bani i żaden las - ani Pajęczy ani Birnamski - nawet na mnie nie splunie, ale we mgłę nie wejdę i koniec. I kropka. Noooooo, czasem mi się zdarza, ale muszę mieć Męża blisko - na wyciągnięcie ręki (właściwie, to nie na wyciągnięcie, ale na kurczowy ścisk spoconej ze strachu dłoni).

Wiecie jak się czułam, jak raz mgła  chciała mnie zeżreć? Normalnie pędziła na mnie, a spomiędzy tumanu wyłaziły poskręcane macki drzew! Potworne! Chciałam odwrócić się na pięcie i wiać, ale nie było dokąd! 

I w sumie dobrze się stało, że nie miałam dokąd wiać, bo było pięknie.................. 



O - tak na mnie pędziła...........






piątek, 13 marca 2015

Wiosna

Zawsze zaczyna się tak samo.

Zawsze na początku jest martwota. Śmierć.



Widać piękne wspomnienie. Szczątki minionego. Całą mapę życia.

A potem wszystko zmartwychwstaje.

Jak Feniks z popiołów.


piątek, 6 marca 2015

Nudny post

Miało być tak pięknie, a jest jak zwykle.

Miałam się obudzić i miały kwitnąć rozmaite zielska. I co? I nic.............. 

Codziennie budzę się z tą samą nadzieją i codziennie okazuje się, że jednak muszę jeszcze chwilę poczekać. Wprawdzie ptaszyska drą się jak opętane, nad domem przelatują kaczki i gęsi, a z daleka słychać żurawie, ale rano wciąż jest zimno i szaro, i mokro i szron przykrywa wszystko jak cukiernik- szaleniec.




 No dooobra, mogło być gorzej. W sumie lubię każdą pogodę, ale wolałabym jednak jakąś taką bardziej zdecydowaną: jakiś deszcz walący o dach i szare, ciężkie chmury. Albo dziką śnieżycę! I obłąkany wiatr!


Ale właściwie to dobrze, że nie można mieć pogody na zamówienie - byłoby strasznie nudno. a tak właśnie ucieszyłam się, bo wyszło słońce :) Włączę sobie Muminki, wykonam zadania na dziś, a później pogrzebię pod gruszą w ogródku - może już coś tam żyje? 

środa, 4 marca 2015

Może.......

Może jak się obudzę, to będzie już tak?


Byłoby cudownie................ :)

Tak pięknie już było w tym roku - daleko stąd, a ja chciałabym żeby tak się zrobiło tutaj: za oknem........

piątek, 27 lutego 2015

Wiosna idzie

Chcę do domu.

Żaby już pewno się obudziły? I ptaki chyba też zaczynają wić gniazda?



Pora wracać :) Jutro rano oderwę się  od ziemi, ale dziś jeszcze potańczę: tutaj zaczyna się KARNAWAŁ :)

środa, 25 lutego 2015

W odpowiedzi na odpowiedzi :D

O! Kochane! To ja się nie spodziewałam,  że tyle Was tu zajrzy i napisze do mnie :)

Tak pięknie (niestety dopiero teraz - jak zaraz mam to miejsce opuścić) jest w dziwnym miejscu w Afryce, administrowanym przez europejski kraj - Na Teneryfie.

Dziś popłynęliśmy na plażę z czarnym,  wulkanicznym piaskiem. Tyle, że do tego piasku  trzeba było przeleźć przez czarne,  wulkaniczne kamienie (hmmm - jak dobrze pomyśleć, to tu wszystko jest czarne i wulkaniczne), szorstkie i rozpalone słońcem (na szczęście już nie ogniem z czeluści Ziemi). Ponieważ udałam się tam (z przyczyn praktycznych i głupoty) bosą  stópką, to właśnie siedzę sobie, dmucham na pęcherze i smaruję otarcia rozmaitymi medykamentami. Paszczę już  pomalowałam pantenolem: wyglądam jak mało urodziwe, i z tego powodu zawstydzone, prosię. Do tego haniebnie błyszczę (nie inteligencją).

Zastanawiam się co będę robić jutro skoro mam upośledzoną mobilność?  Chyba będę kontynuować czarną, wulkaniczną twórczość na czarnych, wulkanicznych kamieniach, siedząc na plaży (czarnej i wulkanicznej), którą mam pod nosem.


O! Czarne i wulkaniczne - no nie? :D

 Ha! Ale warto było popłynąć: widziałam wolne,  szczęśliwe i strasznie ciekawskie delfiny!