środa, 10 czerwca 2020

Tomek

Telefon wygrywał melodyjkę. Odebrałam. 
- Byłem wczoraj u kumpla, co ma małe dziecko. Kacha! To jest zajebiste! Ta książka! To ty ją narysowałaś? Bo na okładce jest twoje nazwisko. To ty? Kumpel mówi, że to wszystko prawda, bo on biologiem jest. Ja  tam nie wiem czy mrówki srają do kibla, ale i tak to jest zajebiste! Ja cię wykorzystam!

Tak zaczęłam współpracować z Tomkiem i Leśnym Studiem. Jeszcze długo mnie nie „wykorzystał”. Najpierw dał głos żabom, które narysowałam dla Naszej Księgarni. Poprosiłam go o radę, co zrobić, żeby żaby przemówiły i Tomek, nie nagabywany i nieproszony, poszukał studia w Poznaniu, a potem sam przyjechał i przypilnował żebym nie dała plamy. Po nagraniu poklepał mnie po plecach: “Umiesz rysować. Gadać też umiesz. I wiesz o czym gadasz. I zrobiłaś kawał dobrej roboty”. Potem stwierdził, że nie wierzył, że podołam czytaniu, ale nikt nie mógłby zrobić tego za mnie. Spuchłam z dumy i urosłam 10 centymetrów: usłyszeć coś takiego od Tomka! A potem znowu stwierdził, że mnie musi „wykorzystać”. Dumna i blada pojechałam do domu i zapomniałam o rozmowie. Tomek był tak zajęty, że uznałam to za kurtuazyjne gadanie. 

Niedługo później znowu zadzwonił telefon. 
- Kacha! Robimy dwie książki. Zrób scenariusz. SZYBKO! 
Zdębiałam i oświadczyłam, że nie wiem o co chodzi i nie umiem napisać scenariusza. Tomek się wkurzył:
- No, przecież mówiłem, że cię wykorzystam! Robimy dwie książki naraz. Siadaj i rysuj. Albo nie! Najpierw napisz! 
- Ale ja nie umiem pisać!
- Umiesz! Tylko o tym jeszcze nie wiesz! Za dużo gadasz. Pisz. I ten scenariusz napisz, tylko SZYBKO! Wierzę w ciebie! Jak ktoś umie tak gadać, to pisać też umie! 
I znowu powiększyłam gabaryty - Tomek sprawiał, że moje poczucie własnej wartości wyskakiwało ponad zero.

Zrobiliśmy razem książki dla dzieci, w które Tomek wlał życie. Dał głos ptakom, owadom, zwierzętom. Zaszumiał trawami i zaszeleścił drzewami. Robił to tak pięknie, że czasem rodzice opowiadali mi, że puszczają dzieciom płyty z tych wspólnych książek do snu, bo ptaki na nich tak cudownie śpiewają. Nie chciał wierzyć kiedy mu o tym mówiłam. Zawsze, przy nagrywaniu, pilnował czy mam wodę, albo żebym zjadła obiad. Był bardzo spokojny i skupiony. Ja czułam się spokojna i skupiona. I bezpieczna. 

Kiedyś w drodze do studia nagraniowego tak gadałam w pociągu ze spotkanym tam botanikiem, że zapomniałam walizki. Usiadłam i płakałam. Tomek zapytał dlaczego beczę i co miałam w tej walizce. Właściwie nie miałam w niej nic wartego płaczu czy zachodu, ale jak przyznałam się, że były w niej moje ukochane kapcie, to po nagraniu jeździł ze mną po Warszawie i pomógł odzyskać zagubiony bagaż. I nie wyśmiał mnie. 

Nie zawsze było tak fajnie. Bywało, że Tomek się wściekał. Wrzeszczał wtedy i syczał. A ja obiecywałam sobie, że to już ostatni, ale to całkiem ostatni raz pracuję z "tym strasznym Ogrodowczykiem". A następnego dnia dzwonił: Przepraszam, poniosło mnie. Ale trochę racji miałem! No, sama przyznaj! Tak, miał trochę racji, a czasem nawet więcej niż trochę. I zawsze umiał przyznać się, że przesadził i przeprosić. Był jak ogromne gorące Słońce: ogrzewał wszystko wokół, chociaż czasem zdarzało mu się coś przypalić. Doskonale niedoskonały. A może niedoskonale doskonały?

Nigdy nie miał czasu, żeby pogadać: 
- Nie mogę gadać, ufam ci. Zrobisz to najlepiej. Tylko SZYBKO.
A kiedy już udało mi się go dopaść, to czasem rozmowy z zawodowych zbaczały na literaturę, filozofię, film i trwały długo długo. W tle śpiewali bracia Gibb.

Już z nim nie pogadam. Słońce Tomka zgasło.