Pora na dobranoc.....

..., bo już księżyc świeci - śpiewał Pan Mieczysław Czechowicz na zakończenie jednej z moich ulubionych bajek: „Misia Uszatka".

Obsesyjnie kochałam niedźwiedzie: Kubusia Puchatka (ale tego z książki, której Mama długo nie pozwoliła mi czytać samej w obawie o utrwalenie błędnej ortografii :DDDDD), Misia Uszatka, Pafnucego (stworzonego przez Panią Joannę Chmielewską). Kochałam niedźwiedzia Pana Adamsa. Były i inne misiowe bajki, ale nie chce mi się ich teraz przypominać.

Wielką namiętnością darzyłam moje dwa pluszowe misie. Jeden postradał żywot w czasie Wielkich Porządków: został wywalony przez Mamę do śmieci - wyglądał jak wymamłany pluszowy zewłok - ofiara pająka. Strasznie się wtedy obraziłam chociaż miałam lat dwadzieścia z okładem i małe dziecko. Drugi ukochany miś wciąż ze mną jest: ma protezę oka, naderwane ucho i jego czarne futerko już tylko w mojej pamięci jest czarne - dla innych to „to wyleniała i zrudziała ohyda”. Wytrzymał nawet serię wodnych zastrzyków „dobrzusznych” i tylko przytomna uwaga Taty uratowała jego trocinowe wątpia od zgnilizny. 

Niedźwiedzie kocham nadal. Niedawno odkryłam, że jest taki film „Mój brat niedźwiedź”, a „Meridę Waleczną” oglądałam chyba kilkanaście razy. Bo lubię. Mogę w końcu - co nie? :DDDD

I w końcu dorobiłam się własnych niedźwiedzi: Urszuli i Urszulki. Wielkiej i małej niedźwiedzicy. 

Teraz jeszcze dostają głos od Tomka Ogrodowczyka - jak ptaki w ”Sekretnym życiu ptaków”, ale już za moment wstaną, przeciągną się i pójdą w świat. Póki co, drzemią spokojnie, bo w ich świecie na szczęście pada śnieg :)