Długa i piekielnie nudna opowieść z dna lasu

... dedykowana Dorocie, winniczkom, wstężykom i innym brzuchonogom :DDDDDD


W bukowym lesie, gdzie drzewa rosły gęsto,

a nawet jeszcze gęściej,

gdzie światło dociera rzadko i  na krótko,

a małe roślinki mają ciągle pod górkę,

ale właściwie całkiem nieźle dają sobie radę,

 w miejscu gdzie właśnie zaczęły pojawiać się pierwsze wiosenne kwiatki: białe

i żólte:

i gdzie właśnie zaczęły wypuszczać swoje malutkie pastoraliki paprocie,

mieszkał ślimak winniczek.

Mieszkał sobie pomalutku, aż pewnego dnia zobaczył wielkie stworzenie, które patrzyło na niego swoim ogromnym okiem. Stworzenie miało jeszcze dwoje mniejszych oczu, ale to jedno - wielkie - zrobiło na nim wrażenie.

W ślimaku, obojnaku, wzięła górę kobieca natura. Pomyślał: Patrzy na mnie, obserwuje....PODZIWIA MNIE! - pisnął i zaczął się wdzięczyć do wielkiego oka. Spojrzał wprost w obiektyw i uśmiechnął się czule.

Zaprezentował prawy profil,

lewy także,

wdzięcznie wygiął grzbiet.

Poczekaj - powiedział do stworzenia - pokażę Ci jaki jestem ładny z drugiej strony - i zaczął zmieniać pozycję, filuternie spoglądając spode łba.

Ślimak, zajęty sobą, nie zauważył, że stworzenie, znudzone tempem swojego modela, zaczęło rozglądać się dookoła.


A tam, wciąż kwitły kwiatki. Białe:

i żółte:

Drzewa, które już od jakiegoś czasu przygotowywały się do wiosny, wypuściły pączki jak smocze pazury,

a niektóre nawet zazieleniły się i  zaczęły przypominać zieloniutkie koronki

A ślimak wciąż zmieniał pozycję. W końcu zawołał: Hej, popatrz na mnie!

I znowu zaczął wyginać ciało z gracją godną Naomi Campbell,

albo innej Claudii Schiffer. W końcu, zmęczony i znudzony brakiem okrzyków na swoją cześć, uznał, że uda się na spoczynek wraz z zimującymi wciąż, a mniej próżnymi pobratymcami, których cała masa, jeszcze uśpionych, leżała w pierwiosnkach.

A buki stały sobie spokojne,

od czasu do czasu powiewając na wietrze,

i nie miały pojęcia o ślimaczych sprawach.

A winniczek szedł i szedł do sypialni, aż zrobił się wieczór.

I to by było na tyle.