Gawronie - ja cię lubię, a ty mnie :D

Chociaż gawron trochę siwy,

ale zawsze urodziwy.
Stąpa dzielnie, pierś wypina,
jeszcze go się humor trzyma.

Bardzo lubię gawrony - baaaaardzo.

Jak jeździłam do szkoły autobusem, to obserwowanie gawronich zwyczajów nie pozwalało umrzeć z nudów. Raczej umierałam ze śmiechu :DDDD Łaziły dostojnie - kiwając się na boki, jak starsi panowie: w melonikach i z rękami z tyłu na surducie. Wypatrywały różności na trawnikach. Przynosiły orzechy nad jezdnię i spuszczały pod koła samochodów, żeby je rozbić :D. Albo zalecały się do gawronich dam, wypinając pierś, latając na piechotę z rozczapierzonymi nad głową skrzydłami i wrzeszcząc w niebogłosy :DDDDD.

Kilka dni temu, wracając skądś, zauważyliśmy całą gawronią kolonię, okupującą szpaler topoli - przyleciały na noc i obsiadły setkami drzewa. Próbowałam zrobić jakieś sensowne zdjęcie, ale jakoś nie umiałam. Za to spróbowałam dziś namalować gawrony :DDDDD


Errata:

Po umieszczeniu powyższego posta dostałam od Joli, mazurskiej Przyjaciółki Wszystkich Żyjątek, fantastyczny list pt.:

„...bardzo rzadko jest mowa o gawronach :-)”

Wiesz co, Kasiu? Myślę, że ta piosenka jest tak naprawdę o gawronach (chodzi mi o tekst, a nie podtekst ;-)), tylko Młynarskiemu pomyliły się gatunki ;-).

W berżeretkach, balladach, kanconach
bardzo rzadko jest mowa o wronach,
a ja mam taki gust wypaczony,
że lubię wrony.

Los im dolę zgotował nieletką,
cienką gałąź i marne poletko,
czarne toto i w ziemi się dłubie,
a ja je lubię.

Gdy na polu ze śniegiem wiatr wyje,
żadna wrona przez chwilę nie kryje,
że dlatego na zimę zostają,
że źle fruwają.

Ale wrona, czy młoda, czy stara,
się do tego dorabiać nie stara
manifestów ni ideologii,
i to ją zdobi...

Gdy rozdziawią dziób, wiedzą dokładnie,
że ich głosy brzmią raczej nieładnie,
lecz nie wstydzą się, i nie tłumaczą,
że brzydko kraczą.

I myśl w głowie nie świta im dzika,
by krakaniem udawać słowika,
by krakaniem nieść sobie pociechę,
i to jest w dechę…

Żadna wrona się także nie łudzi,
że postawi ktoś stracha na ludzi,
co na wrony i we dnie, i nocą
czyhają z procą.

Wrony fruną z godnością nad rżyskiem,
jakby dobrze im było z tym wszystkim,
i w tym właśnie zaznacza się wronia
autoironia.

Nie udają słodyczy nieszczerze,
mężnie trwają w swym szwarccharakterze,
nie składają w komorę zasobną,
jak więcej dziobną.

Wiedzą, że mimo wszelkie przemiany,
nie wyrosną na rżysku banany,
nie zamienią się w kawior pędraki,
bo układ taki…

W berżeretkach, balladach, kanconach
bardzo rzadko jest mowa o wronach,
a ja mam taki gust wypaczony,
że lubię wrony.

Los im dolę zgotował nieletką,
cienką gałąź i marne poletko,
czarne toto i w ziemi się dłubie,
a ja je lubię...

Nb na jakimś recitalu - zaraz po upadku komuny - Młynarski opowiadał, że parę lat wcześniej dostał list od ornitologa, który wyjaśniał, że tak naprawdę to nasze wrony odlatują na zimę na Węgry. A do nas przylatują wrony ze Związku Radzieckiego. Młynarskiego to zainteresowało i postanowił, że zawsze po zaśpiewaniu tej piosenki będzie podawał tę informację. Ale musiał ją ocenzurować i --- cenzor się nie zgodził, bo jak stwierdził, "takich informacji ujawniać nie wolno" ;-). ”

A na koniec należy się wszystkim informacja, że wierszyk, którego fragment umieściłam we wpisie na początku jest dziełem Pani Hanny Januszewskiej.