Muszę coś napisać

Bo pęknę.

To piszę. 

Była sobie raz królewna. Nie była ani zbyt mądra, ani wielką urodą nie grzeszyła - była taka sobie - całkiem zwykła. 

O matko - wcale mi to pisanie nie wychodzi. Chyba czas pospotykać się z jakimiś ludźmi - nie samym chlebem (czy też zarabianiem na chleb - na jedno właściwie wychodzi) człowiek żyje.

Królewna miała się uprzeć jak wół i wędrować. Jak u Morcinka: w żelaznych trzewiczkach, z kosturem okutym  żelazem w delikatnej dłoni, przez wiatr, deszcz i spiekotę. Oczywiście szukając ukochanego. Ale się wkurzyłam - zirytował mnie ten stereotyp. 

No, bo co do Jasnej Anielki? Tentamjakiś lata sobie, jak kot z pęcherzem, używa żywota z jakąś obcą babą (zwykle te baby, to jakieś tam czarownice, co to rzuciły urok - tralalala - a ci ukochani, to niczemu niewinne pacholątka - terefere!), a nasza królewna, jak potłuczona, błąka się po całym świecie (jak Koziołek Matołek - zwłaszcza matołek) żeby tego niedojdę uratować. Przed czym niby?

Normalnie Penelopy jakieś te królewny-frajerki! Nie lubię Penelopy! Co to za przykład jest? No? Żaden właśnie. Durna baba, zamiast gwizdać na tego niewiernego zwyrodnialca Odyseusza, co latał po starożytności i rozsiewał geny gdzie popadnie, siedziała w domu, tkała i pruła jakieś ponure szmaty i czekała! Trzęsie mnie ze złości! Zamiast wybierać w zalotnikach, wskazywać wdzięcznie paluszkiem i pomiatać, to zmarnowała najlepsze lata. Uch! 

No, dobra - trochę mi przeszło. Penelopą być nie zamierzam, ani nie wdzieję dla idei żelaznych bucików - odradzam ten wzór do naśladowania - można się tylko odcisków nabawić. 

Zezłościłam się trochę przypadkiem - szukałam zdjęć. Poukładały mi się w jakąś historię, ale potknęłam się o te kute buty (szkoda, że królewny nie były kute na cztery nogi) i z bajki nici. Za to zdjęcia zostały.

Zdjęcia z przedziwnej wyspy, na którą trzeba polecieć, albo rzucić się wpław przez morze. Gdzie w białej jak mleko mgle mieszkają różne historie. Na pewno mogą być zakręcone:

albo dramatyczne jak atak husarii:

A czasem trzeba spojrzeć do kałuży, żeby je zauważyć:

I wtedy można zobaczyć kwiat paproci:

Albo sceny jak z Tytusa Andronikusa: 

Można też wejść do zakazanego lasu: 

i posłuchać jak driady śpiewają kołysanki swoim drzewom:

Normalnie widać jak drzewa tańczą w takt piosenki :)

Można się tu zatrzymać - jest dziwnie, trochę strasznie, ale pięknie. Warto jednak pójść trochę dalej ścieżką przez las:

Droga sama zaprowadzi do zamku:

To zimowa rezydencja Eola. Spuścił wszystkie swoje wiatry ze smyczy i daje im się wyszaleć. Sam siedzi w zamku, bo wiatry rozszalałe na wolności tak wyją, że nawet jemu trudno to wytrzymać ;DDDDD