Przynudzam

Czekam.

Czekam na kuriera, który ma przywieźć moją nową maszynę do pracy. Stara się lekko popsuła i po czterech miesiącach przepychania się z ubezpieczalnią (wykupiłam "Gwarancję Beztroski" - nie polecam, bo czego jak czego, ale beztroski, to to na pewno nie gwarantuje) uciułałam na nową. Zanim naprawię starą............. Płakać mi się chce.

Więc tak siedzę i czekam. I już przestałam spać. 

Czekając, smaruję na karteluszkach wzory, kolory, zapisuję pomysły i czasem, kiedy schną farby, tęsknię sobie. Za wiosną, za młodymi listeczkami wybuchającymi z pąków, za ptasim wrzaskiem o czwartej rano. Zaraz to wszystko wróci: co noc słyszę przelatujące kaczki i gęsi, a znad poligonu przylatują żurawie i nawołują się skrzypliwie. 

Tęsknię za Babcią. Za codziennymi spacerami po Ogrodzie Saskim i targiem na Podzamczu. Rano maszerowałyśmy po zakupy: Babcia chodziła między stosami cebuli, ziemniaków, marchwi i grzybów. I wybierała. Według sobie tylko wiadomych kryteriów. Dotykała, wąchała, marszczyła nos nad każdą truskawką, kapustą, pęczkiem koperku. Potem wracałyśmy do domu, Babcia wstawiała zupę, zagniatała makaron albo robiła pierogi. Z kapustą i grzybami specjalnie dla mnie, a z mięsem dla Dziadka Tadeusza. 

Potem Zofia ubierała się ładnie - w niebieską albo czerwoną sukienkę. A ja żądałam kokardy! Kokardę robił szyfonowy szal. Obowiązkowo niebieski. Należało ściągnąć włosy na czubku głowy w cienki ogonek, a potem zawiązać wstęgę przejrzystego materiału w gigantycznego, błękitnego motyla. Od tego ściągnięcia robiły mi się skośne oczy :D 

Wychodziłyśmy z domu i maszerowałyśmy Krakowskim Przedmieściem (zaliczałyśmy wszyściutkie wystawy :D) do Ogrodu Saskiego. Babcia niosła ogromną torbę, w której było jedzenie dla mnie. Torba była w paski i zawierała  (w zależności od pory roku) gigantyczną butlę soku z marchwi, który Babcia wyciskała przez gazę albo słój Wecka wypchany startymi rzodkiewkami ze śmietanką. Albo słój truskawek z cukrem. Albo olbrzymie słodkie jabłka i malutki, zielony nożyk do ich obierania.

Był też wielki bochen pachnącego ciepłego chleba, z którego ukradkiem ogryzałam skórkę kiedy Babcia, siedząc na parkowej ławce, plotkowała z innymi paniami. Czasem (nawet bardzo często) bochenkowi towarzyszyły wafle kupowane w tej samej piekarni co chleb. Siadałam obok rozgadanych pań i ze smakiem pożerałam trzeszczące i siejące okruchami kwadraty. Zlatywały się niebiesko-siwe gołębie i szare wróble w brązowych czapeczkach. A czasem, z koron ogromnych, cienistych drzew, złaziły wiewiórki. Niektóre były tak przyzwyczajone do ludzi, że mogłam podawać im kawałeczki jabłek z ręki .

Najpiękniej było wiosną: cały park tonął w bladozielonej mgiełce młodziutkich listków. Buki, graby, wiązy, kasztanowce, akacje - wszystkie drzewa niemal jednego dnia wybuchały zielenią. Szłyśmy sobie pomalutku, a w brzuchu chlupał mi sok z marchwi :D Słońce pełzało po parkowych ścieżkach, rzucało blaski na trawę i pnie, osuszało spoconą od biegania, jak kot z pęcherzem, buzię. No właśnie: spacer kończył się wtedy kiedy pęcherz przypominał, że wypiłam morze soku :D Wtedy biegłyśmy: Babcia z wielką torbą, lżejszą o to co musiałam zjeść i wypić, a za Babcią pełen pęcherz i ja z kokardą, która już dawno przestawała przypominać błękitnego motyla, za to powiewała za mną smętnie jak flaga oznaczająca kapitulację :D 

Dobrze, że po przeciwnej stronie parku mieszkała Ciotka Maryśka :D