Herkules potrzebny od zaraz

No, bo tak. Zrobiła mi się z pracowni stajnia Augiasza. 

Nie. Nie żeby tak zaraz koński nawóz wszędzie. Wcale nie. Po prostu: dużo pracowałam, trochę zabałaganiłam, zostawiłam, zapuściłam i zalęgło mi się .....Licho. Malutkie. Całkiem tyciusie. W dodatku sztukę mimikry opanowało do perfekcji - przypomina niewielki, szarobrązowy kłębek kurzu. 

Kiedy próbowałam je nakryć na szaleńczych harcach, błyskawicznie otwierając drzwi pokoju, natychmiast chowało się pod papier albo w ciemnym kącie. Albo pod jakimiś gratami. Raz udało mi się je nawet złapać za ogon, ale jest zbrojne w komplet bardzo ostrych (choć malutkich) pazurów i garnitur zębów - podrapało mnie trochę. Nie jest szczególnie drapieżne: głównie żywi się kurzem, który udaje. Czasem tylko złapie jakiegoś rybika albo mola. A ulubione pożywienie, to papier. Duuuuuużo papieru. Najlepiej takiego zamalowanego kredkami albo farbami. Szczególnie lubi kobalty i czernie.

Moje Licho jest nawet miłe, tylko mogłoby nie robić takiego chaosu. Przyjdzie dzień, że będę je musiała wyprosić z pracowni. Ucieknie przed odkurzaczem i znowu zamieszka w piwnicy albo pod kuchennym kredensem.

Udało mi się zrobić mu całkiem udany portret telefonem: syczało, wyrywało się, kąsało, ale zrobiłam. Nie mam sumienia zamknąć go w klatce - niech sobie czasem pohula po domu ;) Przywykłam, że czasem robi mi kipisz w kątach ;D Biedne, po prostu nie umie inaczej.

A to powód, dla którego muszę pogonić Licho z odkurzaczem:

Przyjrzałam się dokładniej: okazuje się, że Licho przyprowadziło krewnych i znajomych :D